punkt honoru

См. также в других словарях:

• punkt honoru — {{/stl 13}}{{stl 7}} warunek zachowania godności, dobrego imienia : {{/stl 7}}{{stl 10}}Napisanie tej pracy postawił sobie za punkt honoru. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• punkt — 1. Coś ruszyło z martwego punktu; ruszyć z martwego punktu «coś jest realizowane po przerwie, kontynuowane, ponieważ udało się pokonać przeszkody uniemożliwiające tę realizację; podjąć realizację lub próbę dokończenia czegoś»: Sprawa budowy toru… …   Słownik frazeologiczny

• punkt — I m IV, D. u, Ms. punktkcie; lm M. y 1. «mała, okrągła plamka; coś, co wygląda jak taka plamka; znak graficzny w kształcie takiej plamki; kropka» Połączyć punkty linią łamaną. Ciemny punkt na horyzoncie. Świecące punkty gwiazd. Samoloty stanowiły …   Słownik języka polskiego

• honor — 1. Unieść się, ująć się honorem «czując się urażonym w swej godności, postąpić tak, jak wskazuje honor, ambicja, a nie rozsądek»: (...) nie chciała być ciężarem w domu, gdzie nazywano ją darmozjadem, uniosła się honorem i uciekła (...). H.… …   Słownik frazeologiczny

• honor — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. honororze, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dobra reputacja, dobre imię, poczucie dumy i godności osobistej : {{/stl 7}}{{stl 10}}Poczucie honoru. Człowiek honoru.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• honor — m IV, D. u, Ms. honororze 1. blm «poczucie godności osobistej, dobre imię; cześć» Plamić honor. Godzić w czyjś honor. ∆ Słowo honoru «formuła wypowiadana przy uroczystym zaręczeniu własnym dobrym imieniem» ◊ Punkt honoru «to, co ma rozstrzygnąć o …   Słownik języka polskiego

• ambit — Wziąć, brać (coś) na ambit «uznać coś za punkt honoru i za wszelką cenę chcieć to zrobić»: Cóż to za przyjemny chłopak! Domyty, wyszczotkowany, wyczyszczony. Szykowny w najlepszym tego słowa znaczeniu. Moje drapichrusty wzięły też na ambit i… …   Słownik frazeologiczny

• ambit — m IV, D. u, Ms. ambiticie 1. lm M. y archit. «wąskie przejście wokół prezbiterium, zwykle na przedłużeniu naw bocznych, charakterystyczne dla kościołów romańskich i gotyckich; obejście, krużganek wokół dziedzińca klasztornego» Ambit katedry. 2.… …   Słownik języka polskiego

• brać — I ndk IX, biorę, bierzesz, bierz, brał, brany 1. «ujmować, chwytać, obejmować ręką, oburącz (także narządem chwytnym, np. u zwierząt, albo narzędziem); przystosowywać do niesienia, trzymania» Brać co palcami, ręką, zębami, łyżką, widelcem, łopatą …   Słownik języka polskiego

• uważać — ndk I, uważaćam, uważaćasz, uważaćają, uważaćaj, uważaćał 1. «natężać, skupiać uwagę; być uważnym, ostrożnym» Uważać na lekcjach. Uważaj, żebyś się nie zaziębił. 2. «zwracać uwagę na kogoś lub na coś; obserwować» Uważać na drogę. 3. «pilnować,… …   Słownik języka polskiego

• wziąć — dk Xc, wezmę, weźmiesz, weź, wziął, wzięła, wzięli, wzięty, wziąwszy 1. «ująć, chwycić, objąć (kogoś, coś) ręką, rękami lub innym narządem chwytnym (np. u zwierząt) albo narzędziem; przystosować do trzymania, niesienia» Wziąć książkę, zeszyt,… …   Słownik języka polskiego